Jealousy

Nigdy nie sądziłam, że wyjazd do Stanów może stać się przyczyną do chorej zazdrości u osoby, którą uważało się niegdyś za przyjaciela. Całkowicie tego nie rozumiem... Początkowo każdy uważał, że wyjazd to tylko mój wymysł, który z pewnością nie dojdzie do skutku. A kiedy okazało się, że jednak nie są to jakieś bzdury w głowie Anki a tylko realia, pokazano prawdziwe oblicze. Są osoby, które szczerze życzą mi jak najlepiej mówiąc, że będzie im mnie brakować, ale osoba, na której zależało mi by usłyszeć takie słowa- nie usłyszałam. Do tej pory, nigdy. Usłyszałam tylko, że będę żałować, że nie poszłam rok temu na studia, że potem nie będzie mi się chciało ich w ogóle zacząć a co dopiero skończyć. I szczerze? - NIE żałuję, nie mam czego! Wręcz przeciwnie! Żałowałabym, jakbym zaczęła kierunek, który został wybrany całkiem przypadkiem, tylko po to, by nie słyszeć docinek z różnych stron. To całkiem bez sensu, takie ich myślenie, za przeproszeniem babciowate. Zboczyłam z ich schematu życiowego "szkoła, praca, mąż i dziecko" i jestem gorsza? To nie jest tak, że chodzę tu i ówdzie i chwalę się na prawo i lewo, gdzie to ja nie wyruszam, że aż chcę się tym rzygać innym. Nie. Właśnie specjalnie unikam tego tematu, jeśli ktoś zapyta,odpowiem. Ale dlaczego osoba, która podawała się za przyjaciela, zamiast wspierać jeszcze pogardzi czy zazdrości? Tu nie ma czego zazdrościć. Taki wyjazd wymaga dużej odwagi, stresu i samodzielności. Skoro jest taka zawiść, to czemu się samemu nie podejmie takiemu zadaniowi? Tylko ironicznie z wielką pogardą powie..no tak, ty to teraz urodzisz tam dzieciaka i od razu tam zostań... Bardzo przykro mi z tego powodu, że zawiodłam się na osobie, od której teraz najbardziej potrzebuje wsparcia.